Weekend!
Blijf op de hoogte en volg Martine
15 November 2012 | Sri Lanka, Galle
Zoals beloofd een update van mijn eerste weekend. Maar voordat ik daaraan begin is het handig u mee te nemen in de wondere wereld van het openbaar vervoer in Sri Lanka.
De handigste manier om ergens te komen is per tuktuk voor de kleine afstanden, en per bus voor de rest. De bus hier heeft zo zijn eigen manieren en regels: Om in de bus te komen ga je ergens bij een halte staan (Die is meestal waar een groepje mensen staat, als je geluk hebt is er ook een bordje die aangeeft dat je bij een halte staat). Als de bus er aan komt steek je je hand op en spring je in de bus. Als jij je tweede voet van de vloer tilt om het trappetje te beklimmen rijdt de bus weer verder (je zou maar tijd verliezen). De bus rijdt niet volgens een vast rooster, hij gaat gewoon als hij vol is (wat meestal vrij snel is). De deuren van de bus blijven tijdens de rit open. Dat heeft 2 voordelen:
1: Het zorgt voor de nodige frisse lucht in de bus.
2: Er passen meer mensen in de bus: er ook nog mensen uit de deuropening hangen.
In de bus zelf is het vaak net als in een slechte club. Voorin de bus hangen budha-plaatjes omringt met kleurrijke, knipperende kermisverlichting. De lokale muziek staat net iets te hard aan zodat je niet met elkaar hoeft (of kunt) praten en de mensen staan dicht op elkaar omdat de bus nooit vol genoeg kan zijn.
De zitplaatsen zijn gemaakt voor Sri-Lankese maten, wat ervoor zorgt dat ik tijdens een van mijn eerste bustrips met mijn knieen vast zit tegen de stoel voor me en met mijn hoofd, in een rare hoek gedraaid, klem zit tussen de borsten van de vrouw achter me, de buik van de man voor me en de billen van de conducteur naast me. Gezelligheid kent z'n grenzen.
Goed, terug naar het weekend. Op vrijdag hebben we een medical-seminar voor alle medische vrijwilligers op ht eiland. Mijn Deense buren (Nikoline en Sara) en ik moeten hiervoor al vroeg op, want om half 6 vertrekken we. Eerst met de normale bus naar het busstation, dan met de AC bus (een kleiner busje met airco en voldoende zitplaatsen) naar Wadduwa. Het verkeer hier is chaotisch, helemnaal omdat de verschillende busmaatschappijen meeestal een wedstrijdje doen om als eerste bij de halte te komen (herinnert u zich de open deuren nog?). Soms steekt er een persoon, een geit of een koe de weg over en moet de chaufeur volop in de remmen.
Om 8 uur zijn we op de plaats van bestemming en we worden met de tuktuk naar het hotel gebracht waar de seminar plaats vindt. Daar ontmoet ik meer volunteers (1 jongen en een stuk of 20 meiden) en hebben we een lezing over het zorgsysteem in Sri-Lanka en tropische ziektes als denque. Het bevalt me wel: college onder het genot van een verse vruchtendrank en het geluid van de oceaan op de achtergrond.
De middag besteden we aan zwemmen, winkelen in het stadje ernaast en, zoals gebruikelijk wanneer er nieuwe vrijwilligers komen, een bezoekje aan de bakkerij waar ze de prachtigste taarten hebben. Ik neem genoegen met mijn kop Sri-Lankese thee die zo zoet is dat je geen eens een gebakje meer lust. De Ceylon thee bestaat uit zwarte thee met een paar lepels suiker en een flinke scheut melk.
Omdat we de volgende dag ook in Wadduwa moeten zijn besluiten we met 3 andere vrijwilligers in het goedkope (maar vieze) hotel te blijven waar ook de lezing was. Ach er is een douche waar we de volgende ochtens zo onder kunnen stappen, we hebben nog geen kakkerlak gezien en ik slaap prima.
De volgende dag gaan we op medical-camp: Samen met een paar lokale artsen, een fysio en een apotheker bezoeken we een dorp om de bloedsuiker en bloeddruk van de bevolking te testen en medicijnen uit te delen. Als eerst is de monnik (die de bevolking toesprak) aan de beurt en al snel volgen tientallen (misschien zelfs meer dan 100) dorpelingen. Opvallend was hoeveel mensen een te hoog bloedsuiker hadden. Even dachten we nog dat ze hier andere meetwaarden gebruikten, maar toen ik mezelf maar teste om te kijken of het zo was, bleek ik behoorlijk onder het gemiddelde te scoren. Goed, als je kijkt hoe de mensen hier hun thee drinken is die hoge suikerwaarde ook niet zo raar.
Na de luch is het tijd om terug te gaan naar huis. Omdat een groot deel van de vrijwilligers de rest van hun weekend wil doorbrengen aan het strand bij mij in de buurt reizen we met een hele groep terug. Omdat de AC-busjes niet voor ons willen stoppen besluiten we maar met de gewone bus te gaan. We proppen ons met z'n 10-en bij de toch al volle bus naar binnen, maar bij de volgende halte besluiten er 3 vrijwilligers uit te stappen omdat ze bang zijn anders uit de bus te vallen.
Een 2 uur lange busrit is best lang als je moet staan en je zelfs daar amper ruimte voor hebt. Ach, ja, ik kan in ieder geval ook niet omvallen.
Als we in Galle aankomen hebben we weer ruimte om te ademen. Ik ga terug naar mijn gastgezin en zal de volgende dag weer bij de groep aansluiten op het strand. Die zondag schrijf ik mijn eerste update, maak ik plannen voor komend weekend (Safari!), verbrand ik op mijn rug en geniet ik van het zwemmen in een warme oceaan! Ik vergeet bijna dat het al november is :-).
De handigste manier om ergens te komen is per tuktuk voor de kleine afstanden, en per bus voor de rest. De bus hier heeft zo zijn eigen manieren en regels: Om in de bus te komen ga je ergens bij een halte staan (Die is meestal waar een groepje mensen staat, als je geluk hebt is er ook een bordje die aangeeft dat je bij een halte staat). Als de bus er aan komt steek je je hand op en spring je in de bus. Als jij je tweede voet van de vloer tilt om het trappetje te beklimmen rijdt de bus weer verder (je zou maar tijd verliezen). De bus rijdt niet volgens een vast rooster, hij gaat gewoon als hij vol is (wat meestal vrij snel is). De deuren van de bus blijven tijdens de rit open. Dat heeft 2 voordelen:
1: Het zorgt voor de nodige frisse lucht in de bus.
2: Er passen meer mensen in de bus: er ook nog mensen uit de deuropening hangen.
In de bus zelf is het vaak net als in een slechte club. Voorin de bus hangen budha-plaatjes omringt met kleurrijke, knipperende kermisverlichting. De lokale muziek staat net iets te hard aan zodat je niet met elkaar hoeft (of kunt) praten en de mensen staan dicht op elkaar omdat de bus nooit vol genoeg kan zijn.
De zitplaatsen zijn gemaakt voor Sri-Lankese maten, wat ervoor zorgt dat ik tijdens een van mijn eerste bustrips met mijn knieen vast zit tegen de stoel voor me en met mijn hoofd, in een rare hoek gedraaid, klem zit tussen de borsten van de vrouw achter me, de buik van de man voor me en de billen van de conducteur naast me. Gezelligheid kent z'n grenzen.
Goed, terug naar het weekend. Op vrijdag hebben we een medical-seminar voor alle medische vrijwilligers op ht eiland. Mijn Deense buren (Nikoline en Sara) en ik moeten hiervoor al vroeg op, want om half 6 vertrekken we. Eerst met de normale bus naar het busstation, dan met de AC bus (een kleiner busje met airco en voldoende zitplaatsen) naar Wadduwa. Het verkeer hier is chaotisch, helemnaal omdat de verschillende busmaatschappijen meeestal een wedstrijdje doen om als eerste bij de halte te komen (herinnert u zich de open deuren nog?). Soms steekt er een persoon, een geit of een koe de weg over en moet de chaufeur volop in de remmen.
Om 8 uur zijn we op de plaats van bestemming en we worden met de tuktuk naar het hotel gebracht waar de seminar plaats vindt. Daar ontmoet ik meer volunteers (1 jongen en een stuk of 20 meiden) en hebben we een lezing over het zorgsysteem in Sri-Lanka en tropische ziektes als denque. Het bevalt me wel: college onder het genot van een verse vruchtendrank en het geluid van de oceaan op de achtergrond.
De middag besteden we aan zwemmen, winkelen in het stadje ernaast en, zoals gebruikelijk wanneer er nieuwe vrijwilligers komen, een bezoekje aan de bakkerij waar ze de prachtigste taarten hebben. Ik neem genoegen met mijn kop Sri-Lankese thee die zo zoet is dat je geen eens een gebakje meer lust. De Ceylon thee bestaat uit zwarte thee met een paar lepels suiker en een flinke scheut melk.
Omdat we de volgende dag ook in Wadduwa moeten zijn besluiten we met 3 andere vrijwilligers in het goedkope (maar vieze) hotel te blijven waar ook de lezing was. Ach er is een douche waar we de volgende ochtens zo onder kunnen stappen, we hebben nog geen kakkerlak gezien en ik slaap prima.
De volgende dag gaan we op medical-camp: Samen met een paar lokale artsen, een fysio en een apotheker bezoeken we een dorp om de bloedsuiker en bloeddruk van de bevolking te testen en medicijnen uit te delen. Als eerst is de monnik (die de bevolking toesprak) aan de beurt en al snel volgen tientallen (misschien zelfs meer dan 100) dorpelingen. Opvallend was hoeveel mensen een te hoog bloedsuiker hadden. Even dachten we nog dat ze hier andere meetwaarden gebruikten, maar toen ik mezelf maar teste om te kijken of het zo was, bleek ik behoorlijk onder het gemiddelde te scoren. Goed, als je kijkt hoe de mensen hier hun thee drinken is die hoge suikerwaarde ook niet zo raar.
Na de luch is het tijd om terug te gaan naar huis. Omdat een groot deel van de vrijwilligers de rest van hun weekend wil doorbrengen aan het strand bij mij in de buurt reizen we met een hele groep terug. Omdat de AC-busjes niet voor ons willen stoppen besluiten we maar met de gewone bus te gaan. We proppen ons met z'n 10-en bij de toch al volle bus naar binnen, maar bij de volgende halte besluiten er 3 vrijwilligers uit te stappen omdat ze bang zijn anders uit de bus te vallen.
Een 2 uur lange busrit is best lang als je moet staan en je zelfs daar amper ruimte voor hebt. Ach, ja, ik kan in ieder geval ook niet omvallen.
Als we in Galle aankomen hebben we weer ruimte om te ademen. Ik ga terug naar mijn gastgezin en zal de volgende dag weer bij de groep aansluiten op het strand. Die zondag schrijf ik mijn eerste update, maak ik plannen voor komend weekend (Safari!), verbrand ik op mijn rug en geniet ik van het zwemmen in een warme oceaan! Ik vergeet bijna dat het al november is :-).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
