Chirurgie!

De maandagochtend na de safari ben ik weer op de ic/seh te vinden, net als dinsdagochtend. Dinsdagmiddag mag ik naar de chirurgie. Voordat ik het "theater" in mag moet ik mijn t-shirt en driekwartbroek inruilen voor het mooie groene ok-pakje. De broek, die normaal een lange broek is, is bij mij een driekwart. De arts belooft met een enorme lach op zijn gezicht dat ze me niet zullen uitlachen. Ik doe het haarnetje op en een mondkapje voor en dan is het tijd het theater te bewonderen. Het theater bestaat uit 4 operatiekamers (1neurologie, 1orthopedisch en 2 voor diversen). Dr. Janaka (mijn supervisor) zegt dat ik eerst wel even bij orthopedie kan kijken en hij mij roept als hij een interessante operatie heeft.

Daar gaat 'ie dan: ik ga mijn eerste operatie bijwonen. Het is een meisje met een gebroken elleboog waarbij een stukje bot teruggeven moet worden. Ik dacht altijd dat orthopedie het grove bouwvakkerswerk was maar dit is best precieziewerk om de zenuw niet te raken. Op het moment dat het botje weer op de juiste plek zit en met 2 pinnen vastgezet wordt roept dr. Janaka me naar een algemene ok. Daar ligt een vrouw met een abces in beide borsten al klaar voor haar operatie. Er wordt een snee in de borst gemaakt (plastisch doen ze het denk ik niet aan) en het pus spuit rond. Tegelijkertijd komt er een man de ok binnen lopen in zijn dagelijkse kleren. Hij blijkt mijn eerste patiënt te zijn: "Martine jij mag zijn hoofdwond gaan hechten." "Uhm maar dat kan ik niet" is mijn antwoord, waarop dr Janaka zegt sate hij dat mij gaat leren. Ik leer hoe je een hechtingen moet zetten en even later zit ik met naald en draad in mijn hand. Voorzichtig zet ik mijn eerste hechting waarbij het commentaar is dat ik niet zo voorzichtig moet zijn; er zit een schedel onder. Na 3 hechtingen vind ik dat de dokter het maar moet afmaken."misschien moet u het even bijwerken." "Ach wel nee, zo is het wel goed. Pleister erop en het is klaar. Deze man wordt voorlopig toch niet kaal en anders, wij vinden littekens niet zo vreselijk als jullie." Ah oké.

De rest van de middag kijk ik toe. Terwijl er op de operatietafel alweer een man ligt wiens arm helemaal open ligt( ik kan aan het voeteneinde het bot nog zien) loopt een jongentje naar binnen die een snee in zijn hoofd heeft. Ik probeer maar zoveel mogelijk tussen de open arm en de brancard waar het jongentje op klimt te staan.  Het personeel is blijkbaar gewend dat een kind binnenkomt voor een kleine ingreep terwijl op de tafel ernaast een grote operatie plaats vindt. Ik merk dat meer ok-personeel zich tactisch opstelt zodat ik mijn plek kan verlaten en rond kan kijken. Die middag is het een lopende band aan operaties op de operatietafel en kleine ingrepen (gidsen, hechten, het zetten van een ontwrichte schouder) op de brancard ernaast. Hoewel ik me erover verbaas dat iedereen van de ene ok naar de andere kan lopen zonder kleren te wisselen, de volgende patiënt vast binnen komt lopen terwijl de anesthesist nog bezig is de benoeming van de vorige patiënt los te koppelen en de ok niet schoongemaakt wordt na elke operatie (aan het einde van de dag is daar tijd voor) geniet ik ook. Ik geniet van de droge humor (soms in het engels) op de o.k., van het zien van de operaties, van het feit sate ik hier snap wat er gebeurt, van de artsen en verpleegkundigen die hun patiënten gerust proberen te stellen en van het feit dat mijn anatomische kennis niet heel beroerd is. De tijd vliegt die middag voorbij.

Helaas is woensdag geen o.k -dag voor mij want ik moet mijn visum verlengen. Om half 6 's morgens vertrek ik richting Colombo. Als we voor mijn gevoel al te lang onderweg zijn kom ik erachter dat de busconducteur mij is vergeten te vertellen waar ik uit moest stappen, waardoor ik moet overstappen en een kwartier terug moet reizen. Vanaf maar heb ik de opdracht gekregen om met een tuktuk naar het kantoor van Projects Abroad te gaan. Helaas weet de tuktukdriver de weg niet en vertrouwt hij de routebeschrijving die ik van Projects Abroad heb gekregen ook niet waardoor ik die ochtend een sightseeing Colombo krijg. Een half uur te laat snap ik het kantoor binnen en na het invullen van de vragenlijst vertrekken we naar de immigratiedienst. In dit enorme doolhof zijn we blij dat iemand van Projects Abroad ons de weg wijst. Er wordt ons nog op het garde gedrukt dat we hier voor toerisme zijn (het visum voor vrijwilligerswerk is enorm duur en tijdrovend) voordat we achteraan sluiten in de rij. Ik wordt een beetje nerveus. We moeten langs bij een streng uitziende man die moeilijk kan doen met vragen. Zodra ik in kantoortje kom is de beste man gelukkig druk aan het bellen waardoor ik alleen mijn paspoort in hoef te leveren en een nummertje krijg.
We mogen in de enorm drukke wachthal wachten tot ons nummertje wordt opgeroepen en dan bij de balie ons paspoort ophalen. Vervolgens mogen we naar een andere balie om te betalen (lucky me, het visum voor nederlanders is een van de duursten) en ons paspoort weer inleveren. Weer kunnen we wachten tot ons nummertje wordt opgeroepen waarna we ons paspoort (met extra krabbeltje) weer kunnen ophalen.3 uur later zijn we klaar (nog best snel). Ik mag nog een tijdje in dit land blijven.

Omdat er de volgende dag weer een medical camp is tussen Galle en Colombo in, en ik niet 2x op en neer wil reizen, besluit ik maar vast in het niet toeristische Waduwa te overnachten. Er is een klein hotel aan het strand die een kamer voor me heeft. Er zijn geen andere gasten en er is maar één jongen aan het werk. Terwijl uk buiten zit kletsen we een beetje, plukt hij een kokosnoot voor me uit de boom en hoop ik maar dat hij niet té gezellig wordt. Nadat de zon de hemel rood verlicht en langzaam in de oceaan wegzakt. Besluit ik mezelf maar in mijn kamer op te sluiten (safety first). Na een lange nacht (de zon is om 6 uur onder) ga ik se volgende ochtend naar mijn tweede medical camp. Ik blijf me verbazen over de hoge bloedsuikers (31.8 is het record). Er zijn niet heel veel patiënten vandaag dus ik kan op tijd naar huis.
Op vrijdag mag ik weer naar de chirurgie en ik voel me daar thuis. Ik zie 3 appendectomieen (verwijderen van de blinde darm) op de ouderwetse manier (kijkoperaties kennen ze hier niet). Er komt een meisje binnen met 2 ingegipste benen waar het bloed doorheen komt. Nadat het gips verwijdert is zien we de huid die met een paar hechtingen aan elkaar hangt. Als die verwijdert worden zodat we in de voet kunnen kijken lijkt haar voet net een holle ruimte met nog een paar botten en spieren erin. De bloedende  bloedvaten worden dichtgebonden, de voet wordt uitgespoeld en de huid wordt zo goed en kwaad ans het gaat weer dichtgehecht. Er wordt een nieuwe gispsspalk aangebracht en hetzelfde gebeurd met haar andere voet. Ik hoop en bid maar dat dit meisje ooit weer kan lopen.

Op vrijdagavond is het tijd voor feest. Na ons gastgezin 10x gevraagd te hebben de zijdeur niet van binnenuit op slot te doen en de garagedeur los te laten vertrekken Doreen, Charlotte en ik naar het strand om zo ongeveer in de branding te eten. Er sluiten meer vrijwilligers aan en die vind probeer ik gesprekken in het duits te volgen, dingen in het Frans te vertalen, in het engels te tellen en ook nog een gesprek in het Nederlands te voeren. Heerlijk, ontwikkeling van je talenknobbel! Dan is het tijd om naar wens lokale club te gaan. Ik lach me de hele nacht suf om de meest bizarre mensen (een gemiddelde sireneborrel is er niets bij) en pas als onze blaas echt, echt vol zit gaan we naar huis. Omdat de bussen niet voor ons willen stoppen gaan we de 8 kilometer per tuktuk terug naar huis. Bob Marley staat aan, de wind wapperen door onze haren en ik voel me op een paradijselijk eiland. Dat gevoel duurt tot we thuis komen.  De zijde blijkt wel van binnenuit op slot te zitten, maar geen van ons drieën durft het gastgezin wakker te bellen. Gelukkig blijkt Charlotte over geweldige inbrekerskwaliteiten te beschikken en een tijdje later kunnen we gelukkig naar binn