ziekenhuis

Maandag 12 november:

Vandaag is het zover: mijn eerste dag in het ziekenhuis. Ik heb om 9 uur met de directeur afgesproken die me aan mijn supervisor gaat koppelen. Met mijn witte jas onder mijn arm ga ik op weg. Gelukkig weet ik de weg nog (einde van de straat links, dan naar rechts: het is ook niet heel moeilijk ;-)). Ik ben voor de ingang van het ziekenhuis als er een flauwgevallen man op de grond ligt. Er staat al een groepje mensen omheen. Daar sta je dan, met die witte jas onder je arm. Omdat er bij het groepje ook een zuster staat en er al mensen onderweg zijn om een brancard te halen besluit ik door te lopen. Ik ken de taal en de (ziekenhuis)cultuur hier niet dus ik zou alleen maar voor meer verwarring zorgen. Mijn volgende uitdaging van die dag is het vinden van het kantoor van de directeur. Ik passeer de (nu al) overvolle algemene wachtkamer en loop in een keer (bijna) goed waardoor ik daar 2 minuten voor 9 voor de deur sta. Om kwart over 9 is de directeur er ook en om half 10 komt mijn supervisor binnen. Hij brengt mij naar mijn afdeling voor de komende tijd: de IC (in ieder geval: ik denk dat het de IC is, SEH kan ook). Ik word aan de afdelingsarts voorgesteld en achtergelaten. Ik kijk eerst maar een beetje rond: de afdeling bestaat uit 2 zalen: 1 zaal met airco en 4 bedden voor de ernstige patienten. De andere zaal met een stuk of 7 bedden aan de ene kant waar een monitor bij is en nog een stuk of 10 bedden zonder faciliteiten aan de andere kant. Ik hoor dat dit deel van het ziekenhuis na de tsunamie door de overheid van Australie geschonken is. Omdat de bedden, monitors, mobiele rontgenapparaat en echo-apparaat er best goed uit zien lijkt het me waarschijnlijk. Na de afdeling gezien te hebben vraag ik me af wat ik kan doen. Ik vraag het maar aan de afdelingsarts. "Onderzoek maar wat patienten, daar leer je van". Dat klinkt makkelijker dan het lijkt. Omdat ik de taal niet spreekt is een anamnese (het wat-is-er-aan-de-hand-gesprek) uitvoeren onmogelijk. Het lichamelijk onderzoek is ook niet al te uitvoerbaar omdat ik het niet waard vind tegen een doodzieke patient te gebaren dat hij rechtop in zijn bed moet gaan zitten zodat ik even kan luisteren naar de longen (alleen om zelf van te leren). Ik kijk een beetje in dossiers, kijk op de hartmonitors en probeer te volgen wat de artsen doen en waarom ze sommige conclusies trekken. Sommige artsen vinden het wel leuk om je wat te leren. Hoewel het geneeskundige onderwijs hier in het Engels is en ook de dossiers in het Engels worden geschreven klinkt het Engels van de artsen hier als plat Zwols voor een Amsterdammer. Met moeite kan ik hun een beetje volgen en ik merk dat mijn medische kennis (na het laatste driekwart jaar vooral psychiatrie gevolgd te hebben) behoorlijk is weggezakt. Deze stage is dus wel nuttig om alles weer een beetje bij te spijkeren. Op de momenten dat ik niets te doen heb observeer ik de gang van zaken: De patient komt aan (regelmatig met de tuktuk) en komt op een gammele brancard te liggen, in een rolstoel te zitten ofloopt naar binnen. Bij de ingang moet de patient wachten tot 2 zusters de tijd hebben te bepalen in welke categorie van ernst de patient verkeerd. Dan wordt de patient naar de goede gang gebracht waar je een bed krijgt. Als je geluk hebt is er een familielid mee die een kussen, een dekentje en soms wat thee heeft meegenomen en je (school)schriftjemet relevante medische geschiedenis en medicatiegebruik. De verpleging maakt een ECG en de arts doet een globaal onderzoek. Dan is het afwachten wat er gebeurd: meestal is het wachten tot een aantal artsen hun ronde gaan doen, soms wordt er meteen een echo gedaan en soms is het wachten op een andere arts. Als je aan de kant zonder monitors zit kan het wel een tijdje duren voordat een arts het nodig vind naar je te kijken. Als je pech hebt heb je een monitor nodig maar zijn ze alle 7 in gebruik: dan kom je met je bed tussen 2 andere bedden te staan en mag je je monitor delen met je buurman (bijvoorbeeld 1 iemand aan de saturatiemeter en iemand aan de bloeddrukmeter) Soms is de gang echt vol: dan wordt de minst ernstige patient naar de andere kant van de zaal gebracht of worden patienten naar de andere afdeling gebracht. Zodra de ene patient aan de ene kant uit het bed klimt klimt de andere er aan de andere kant weer in. Het verschonen van het laken is blijkbaar niet nodig: als het invuus wordt aangeprikt komt er toch weer bloed op. Om kwart over 12 ga ik naar huis om te lunchen en vraag de arts hoe laat ik terug moet zijn: " zie maar, kom maar rond half 2 ofzo". Als ik na mijn currymaaltijd terug kom blijkt het hele team van artsen al gewisseld te zijn en zijn er geen bekende gezichten voor mij. Ik ga maar na huis en bel mijn supervior: Ik blijk alleen in de ochtenden in het ziekenhuis aanwezig te moeten zijn. Die volgende ochtenden in het ziekenhuis gaan redelijk hetzelfde als mijn eerste, maar soms kijk ik vol verbazing rond: -De schilder die tussen alle acute astma patienten rustig de muur van het ziekenhuis gaat verven -Het moment dat alle artsen heel hard weglopen en mij meenemen, vervolgens om de hoek gaan staan en wachten: Ah er werd een rontgenfoto gemaakt op de afdeling -De vele vliegen die er rondvliegen en soms een maaltje hebben aan open wonden -de 20-jarige jongen die met zijn ogen in een vreemde stand staand naar binnen wordt getilt door zijn vrienden waarna hij door middel van de peddels, die normaal voor het geven van een schok worden gebruikt, dood wordt verklaard -Hoe rustig zijn vrienden op dit nieuws reageren -dezelfde 20-jarige jongen die even later de andere zaal wordt binnengereden en op de afdeling (wel achter en gordijntje) wordt neergelegt (het lichaam moet 2 uur op de afdeling blijven voor het geval de patient toch niet dood is) -de monitor met een regenkapje omdat de airco erboven lekt

Omdat ik in de middag vrij ben bezoek ik dinsdagmiddag samen met Sophie, Stephanie (die alleen al hilarisch is omdat ze alleen frans spreek en te pas en te onpas iedereen in het frans duidelijk weet te maken wat ze wil) en een francaise die hier al een aantal jaar woont nog een keer het fort van Galle. De francaise weet ons de beste dingen te laten zien en neemt ons mee naar een juwelier die de mooiste edelstenen heeft. We kijken onze ogen uit en kunnen het alle drie niet laten een ring te kopen. Op donderdag ga iok met Sophie naar het strand om de snorkelen. Zodra ik mijn hoofd in de zee steek staren honderden vissenogen mij even verbaast aan als ik hun. Wat is de (onderwater)wereld toch mooi. Op donderdagmiddag besteed ik mijn tijd aan het schrijven van deze blog, maar blijkbaar ging er iets mis met het uploaden ervan.

Op vrijdag vertrekken we naar Yala voor een safari, maar dat is weer een aparte blog waard, net als deze week, dat komt dus later ;-)

Hier gaat alles goed. Liefs (en ook een beetje warmte)!

Ps1: Mochten er toevallig Hagenezen deze blog lezen of mensen die weer Hagenezen kennen: ik moest jullie van de man achter mij in de rij bij het pinautomaat bedanken voor het huis dat hij na de Tsunamie van Den Haag heeft gekregen.

Ps2: Ik vind het ook leuk af-en-toe wat van jullie te horen, laat dus vooral een berichtje achter! Ik geniet vooral van "Het-is-hier-heel-koud"